Имам исклучително агресивен рак наречен, рак на жолчните канали и многу е тешко да се открие. Контрол фрик сум, често одам на контроли, па не е дека им се случува рак на оние кои не се контролираат. Да доцнев, ќе живеев само уште три месеца, но стигнав на време. Ме оперираа.
Мојот издавач ми плати 10.000 евра кога му кажав дека имам рак. Му реков имам нова книга, не можам да одам на промоции, но тоа е добро за него – кога ќе умре писател, тиражот се зголемува.
Не сакам да умрам на рати. Сакам евтаназија. Мојот сопруг и јас со години собиравме пари на страна. Тоа чини 17.000 евра. Им се јавив, почнавме да се допишуваме, им кажав на децата и сопругот. Им ги испратив резултатите, ме прифатија, положив, платив членарина. Потоа побараа уште, повеќе наоди, како што одминуваше времето, сфатив… ми рекоа дека 85 отсто од луѓето се откажуваат, те интервјуираат таму…
Сфатив дека ќе морам да поминам малку време таму и дека некој член на некој совет ќе рече дека можеби може да ми се помогне… Во меѓувреме се обесхрабрив и се откажав.
Отидов во болница за да ми помогнат да умрам. И тогаш наидов на ѕид, ми забранија да умрам таму. Но, луѓето таму… таму работат деца, најстариот има можеби 26 години. Млада медицинска сестра зборуваше со вената каде што требаше да даде инфузија. Го гледам тоа дете како зборува со таа вена за да и даде живот на таа жена. Навистина ме потресе. Тоа се деца, прекрасни деца. Кои служат таму. Ме направи среќна што ќе умрам знаејќи дека има добри луѓе. Повторно велам – тие деца, тие се слабо платени, но прекрасни.
Јас сум писателка, дактилографка. И кога пишувам во прво лице за децата, луѓето мислат дека пишувам за моите деца. Така српските таблоиди пишуваат дека син ми не ме посетил шест месеци откако сум болна. Јас сум многу блиска со мојот син, тој ми е лева и десна рака, тој ме создаде мене, тој го создаде мојот блог. Луѓето не знаат како да ја разликуваат реалноста од фикцијата.
Љубовта е ретка битка. Луѓето сакаат да ме читаат затоа што пишувам за омраза, но вистинската љубов е многу ретка. Јас сум 38 години со еден човек кој е мојот живот, но не сакам да пишувам за тоа. Тој и моите деца се мојата љубов. Чувствувам потреба да пишувам затоа што тогаш сум жива, но прстите не ми работат.
Тогаш мојот сопруг мора да дешифрира што сакам да кажам, а син ми го става тоа на блогот. Потоа сите го пренесуваат, на моја голема радост. Кога гледам како се шири мојот текст, знам дека сум жива и тоа ме одржува. На сите луѓе кои мислат дека сум лоша мајка, им велам: „еб**е се“. Јас сум слободна. На тоа жените најмногу негодуваат.
Имав татко кој беше груб со мене и со сестра ми, но тој беше опседнат со слободата, толку полн со презир кон авторитетот. Јас сум тој. Цел живот давам отпор. Се гордеам со себе што продавам приказни, но не се продадов. Сакам да кажам дека има многу луѓе кои ме сакаат и дека ги сакам.
И дека сум бесмртна. Нека ја сфатат мојата смрт како заминување во област без сигнал.
(Авторката е хрватска писателка.)