Високиот одѕив сам по себе не е гаранција за поголема демократија во изборниот процес, највисок е забележан во еднопартиските системи, а најмал во земјите со развиена демократија.
Сепак, повеќе од 20 земји, некои од нив и во Европа, им наложија на граѓаните да излезат на гласање. Во некои случаи одат и дотаму што воведуваат санкции, финансиски казни, за оние кои нема да излезат на гласање.
Некои од првите земји кои воведоа закони за задолжително гласање беа Белгија во 1892 година, Аргентина во 1914 година и Австралија во 1924 година. Има и примери на земји, како што се Венецуела и Холандија, кои практикуваа задолжително гласање, но го укинаа.
Во земјите каде што излегувањето на гласање е задолжително, оние што не гласаат мора да дадат легитимна причина за нивното воздржување за да избегнат дополнителни санкции, доколку ги има. Во некои земји има казни, а износот варира од земја до земја, на пример во Австралија се движи од 20 до 50 долари, во Аргентина од 50 до 500 пезоси.
Затворските казни се теоретски можни.
„Веќе подолго време се забележува таканаречениот парадокс на демократијата – дека во се повеќе земји се појавуваат демократски системи, а интересот на граѓаните за избори се намалува токму во земјите каде што изборните процедури се најнапредни. Затоа, проблемот не е во развојот на изборниот систем, ниту во гласачите, туку во тоа што граѓаните се помалку веруваат дека партиите кои се натпреваруваат за нивните гласови имаат што да им понудат, односно дека можат да постигнат она што го нудат. Со инсистирањето на обврската за гласање, проблемот се мистифицира и од партиите се пренесува на граѓаните“.
За жал, партиите се почесто забораваат дека изборите постојат поради граѓаните, а не поради нив
Во Австрија ги принудија апстинентите да излезат на гласање, а во тој случај бројот на неважечки ливчиња драстично скокна и до 30 проценти. Луѓето едноставно излегоа на гласање, но го користеа за да ги обојат ливчињата во случај да гласаат бидејќи им беше наметната обврска. И втората работа, со овие други важечки ливчиња од редот на воздржаните, распределбата на гласовите е горе-долу пропорционална со она што веќе го имате кај електоратот.
Земјите во кои има обврска за гласање се: Австралија, Аргентина, Белгија, Боливија, Бразил, Конго, Костарика, Еквадор, Египет, Грција, Хондурас, Либан, Лихтенштајн, Луксембург, Мексико, Науру, Парагвај, Перу, Самоа , Сингапур, Тајланд, Турција и Уругвај.
Гласањето е задолжително во некои американски држави, еден швајцарски кантон и три региони на Австрија. Некои земји можат да ги казнат оние што не гласаат со отстранување на одредени граѓански права.
Исто така, во Белгија е тешко да се вработите во јавната администрација ако не гласате на изборите.
Во Перу, гласачот мора да носи картичка со печат неколку месеци по изборите како доказ дека гласал. Овој печат е потребен за да се добијат некои административни услуги.
Во Сингапур, гласачот е отстранет од избирачкиот список додека повторно не поднесе барање за вклучување и не обезбеди легитимна причина за негласање. Во Боливија, на гласачот му се дава картичка по гласањето за да докаже учество. Доколку ја нема таа книшка, три месеци по изборот е спречен да зема плата.
Други земји, како Грција, немаат официјално пропишани мерки за санкционирање на оние кои не гласале. Сепак, граѓаните може да се соочат со некои административни пречки при добивањето, на пример, возачка дозвола.
