Што и да направи Израел од сега натаму е безначајно. Дури и ако го најде Мухамед Деиф во неговиот бункер и го извади на судење пред народен суд. Како и во Јом Кипур војната, поразот дојде во првиот удар. Се останато се приказни за историчари
Израелските безбедносни сили (ИДФ) ова го нарекуваат Операција железни мечови. Комплетниот ИДФ и Шин Бет со сите нивни средства на располагање, нивните дронови, нивното следење, нивното човечко разузнавање, нивното изнудување на човечки извори, нивната вештачка интелигенција, генијалците од елитната СИГИНТ единица 8200 – никој немаше поим.
Успехот на Хамас беше стратешки настан за израелската држава. Чувството на безбедност се распадна. Непријателот лесно ја пренесе војната на израелска територија без каков било одговор. ИДФ се покажа дека е гол. Херојство на војниците, неуспех на командата.
Нема ништо што да се каже за израелската полиција. Тие не можат да се справат со крадци на коли, ова е далеку над нив. И главно има се поголемо чувство дека тука нема држава, дека нема „ако нешто ми се случи, некој ќе дојде.“ Нешто се случи и никој не дојде. Со часови луѓето беа заробени во своите домови, соочени со терористи во џипови, и никој не дојде.
Израелското општество нема повторно да биде она што беше пред 7 октомври. Исто како што Јом Кипур војната го промени Израел, и ова го промени Израел. Пред нашиот нос се случи владин дебакл во ист обем како оној на Голда Меир. Воден од еуфорија и верување дека неделување е подобро од делување.
14 години Нетанјаху го одложуваше и одложуваше и одложуваше и одложуваше решението, одлуките. 14 години постоеше зависност од лагата за статус-кво, од повремени инциденти, од лажливиот спин дека непријателот е одбиен. И благодарејќи на 14 години Нетанјаху, малку по малку мутациите што тука ја загрозуваат нашата егзистенција растеа и растеа.
Претходните девет месеци беа само најава. Вооружени милиции на Западниот брег со поддршка од владата; владеењето на правото стануваше се послабо и послабо; фашистички елементи во владата; министер за национална безбедност кој е неуспех; членови на Кнесетот кои глорификуваат убијци; збирка министри на Ликуд кои немаат никакво релевантно професионално искуство; распаднати јавни служби, непостоечки социјални услуги. Нема полиција, нема скали за пожарникарите во Арад. Професионалците се исмеваат. Предупредувањата се третираат со презир. И ова е цената.
Израел е пред пресвртница. Оптимистичкото сценарио е дека ќе го замениме овој куп лидери со талентирани, луѓе кои вредат кои можат да ја вратат земјата повторно да функционира. Владата ќе се справува со здравјето, социјалната помош, безбедноста и образованието во име на граѓаните, наместо лудилото на Левин и Ротман. Галит Дистал-Атбајран ќе се врати на снимање филмови за Израелската државна телевизија. Либералниот камп кој изминативе девет месеци излезе заедно ќе се бори за земјата и ќе ги врати таквите како Шанамел Дорфман во канализацијата од која излегле.
Песимистичкото сценарио е дека фашистичките фракции во владата ќе ја искористат кризата за да обележуваат непријатели и предавници кои се виновни за катастрофата. Кои направија да не реагираме. Кои направија да станеме послаби. Ќе сакаат да ги забранат, да вршат репресија врз нив, ќе ја испратат националната гарда да ги гони.
Фашистичките режими секогаш ја искористувале безбедноста и кризите во општеството за да ги обележат своите предавници. Ние сме во војна за нашите домови, против Хамас однадвор и фашистите одвнатре. За нив, кризата е шанса. Не можеме да си дозволиме да ги затвориме нашите очи.
