Ова се правилата за живот т.е. 21 принцип на Докодо, или „Патот на осаменоста“, напишан од мечувалецот од 17 век Мијамото Мусаши, за кој се вели дека водел 62 дуели и ги добил сите.
Мијамото очигледно знаел нешто што повеќето од неговите противници не го знаеле – всушност и нешто што повеќето од нас денес веројатно не го знаеме. На самиот крај од неговиот 60-годишен живот, овој најпознат од сите самураи ја кондензирал својата мудрост во принципите на Докодо.
-Прифатете сè онакво какво што е.
-Не барајте задоволство само заради задоволството.
-Под никакви околности не потпирајте се на делумно чувство.
-Размислувајте лесно за себе и длабоко за светот.
-Бидете одвоени од желбите целиот ваш живот.
-Не жалете за она што сте го направиле.
-Никогаш не бидете љубоморни.
-Никогаш не дозволувајте да бидете тажни поради разделба.
-Огорченоста и каењето не се соодветни ниту за себе ниту за другите.
-Не дозволувајте да бидете водени од чувството на алчност или љубов.
-Немајте референци за ништо.
-Бидете рамнодушни кон местото каде што живеете.
-Не бркајте го вкусот на добрата храна.
-Не држете се до сопствеништва што повеќе не ви се потребни.
-Не постапувајте според вообичаените верувања.
-Не собирајте оружје и не вежбајте со оружје надвор од она што е корисно.
-Не плашете се од смртта.
-Не барајте да поседувате ниту добра ниту служители за вашата старост.
-Почитувајте го Буда и боговите без да сметате на нивна помош.
-Можете да го напуштите сопственото тело, но мора да ја зачувате вашата чест.
-Никогаш не отстапувајте од патот.
Повикувањето на Буда во принципот бр. 19 можеби не е изненадување, со оглед на тоа колку е богата оваа листа со очигледно будистички теми: откажување од желбата, ослободување од приврзаностите, прифаќање на неизбежното. Исто така, постојат резонанци со современи текстови за уметноста на живеењето создадени од цивилизации далеку надвор од Азија: на пример, „Уметноста на светската мудрост“ на шпанскиот језуитски свештеник Балтазар Грацијан.
Можеби ќе почувствувате и многу заедничко помеѓу светогледот на Мијамото и оној на стоиците, кои ги поставуваа своите сопствени прописи петнаесет или шеснаесет века порано. Секој на свој начин, на пример Марко Аврелиј и Сенека достигнаа форма на истото разбирање како што го постигнал Мијамото: дека прво мораме, како што самиот вели, „да прифатиме сè онакво какво што е“. Можеби ги посветуваме нашите животи на задоволување на нашите преференции, но и стоиците и самураите знаеја дека „нашата способност да се менуваме во свет кој редовно се спротивставува на нашите преференции, го подобрува квалитетот на нашето искуство“.