И самиот поет, тој цел еден живот во својата интерпретација на поезијата внесува дел од своите сништа, страсти и стравови…
И наспроти своите 73 години, Божо Софрониевски изгледа мновгу свежо и витално, со оној младешки дух што вечно го поседуваат луѓето кои едноставно, го сакаат животот. И се уште со истата жар и преданост кон пишаниот збор.
Секоја прилика, низ нашиот разговор ќе ја искористи да каже дел од големиот фонд стихови што со години ги носи во себе – како туѓи, така и свои. (А од туѓите вели, најдраги му се руските.)
Од својата дарба тој ќе почне да го вади лебот веднаш по ослободувањето, како хорист во тогашната ЈНА. Оттаму, се префрла и поминува две години во тогашниот Народен театар за конечно, во 1960 година, да се вработи во Радио Скопје, каде што ќе помине 34 години.
Неговите лирски интермеца, рецитали и артистички остварувања во Радиото се веќе историја, но мачлку е познато дека Софрониевски е првиот текстописец на забавна музика на македонски јазик: во 1953 – та ќе ја напише „Гитаро“, врз основа на музиката на една италијанска канцона. Како и тоа дека го преведувал Пушкин, Лермонтов, Сартр… и ги адаптирал за радио драми. Дека голем број на негови песни се објавувани по весниците на поранешна Југославија и дека дури и играл во фимовите – „Мементо“, „Црне Војвода“…
Во „Мементо“ играл Русин, кој пее некаква патриотска руска песна, а кога го слушнала познатата артистка Оливера Марковиќ, не верувала дека тој е Македонец: „Никогаш порано не сум чула некој да пее толку ’руски’!“ Сепак, веројатно најпопуларен и најзапаметен ќе остане по гласот на Дибек, од цртаните филмови за Попај морнарот. И она: „гласовите ги позајмија…“
Од 1984 година се пензионира тој, но не и неговиот глас. Се уште одвреме навреме може да се слушне неговиот толку препознатлив баритон.
- Добро се чувствувам. Здравјето, фала му на Бога, се уште добро ме служи. А и сакам да работам. Знам дека можам уште многу да дадам од себе. Во Радиото можеби не толку, сега има многу млади луѓе кои треба да не заменат нас. Меѓутоа во поезијата се уште сум многу активен.
Го преточувам во стихови сето она што ќе ми го допре срцето. Еве, сега имам подготвено една приказна во стихови – „Бајка за пчелите од чудната гора“, што треба да ја понудам за печатење. А ја пишувам веќе и втората…
Стиховите ми го разубавуваат животот. Нашиот јазик е прекрасен и треба да се користи. Само многу ми е жал кога ќе ги слушнам денешниве млади. Талентирани, амбициозни, а толку лошо зборуваат.
Јазикот е една од најбитните одлики на еден народ, а на него најмалку се внимава. Ме боли кога слушам лошо акцентиран збор. Тоа е навистина штета. Треба да се почитува зборот, така се почитуваме и себеси – вели Божо Софрониевски, човекот кој ни го позајми својот глас засекогаш.
Бранка Н. Доневска
„Екран“, 1994 година