Една млада жена, која трча да го спаси својот живот, со страв врежан на нејзиното лице додека безмилосните милитанти на Хамас го нападнаа фестивалот „Нова рејв“ во раните утрински часови, убивајќи најмалку 340 и земајќи 40 луѓе како заложници.
Последен пат кога беше видена, носеше црвен шал преку рамениците и беше опкружена со десетици други преплашени посетители на фестивалот кои избезумено трчаа низ пустина да најдат безбедноместо, пред да се качат во задниот дел од автомобил.
Со недели светот се прашуваше дали успеала, дали е жива или мртва.
„Дејли меил“ ја најде и за прв пат Влада Патапов – 25-годишна мајка на едно дете, родена во Украина – ја раскажува нејзината приказна.
Седејќи на клупа покрај морето во Ашдод, блиску до местото каде што работи како планер за свадби, Влада го раскажа својот ужасен кошмар.
Поголемиот дел од денот се разделувала од партнерот Матан, видела како пријатели се погодени и убиени и побегнала од вооружени лица. Требаше да поминат речиси 24 часа пред конечно да може да ја гушне својата тригодишна ќерка Роми во безбедноста на нејзиниот дом.
Влада рече: „Навистина не зборував за тоа што се случи со никого, сè уште е многу болно за мене, го споделив со моето семејство ужасот од тој ден и сè уште му благодарам на Бога секое утро што сè уште сум жива.
„Понекогаш се чувствувам виновна што преживеав, и што другите не успеаја, а она што ми се случи траеше само 18 часа, но за многумина болката сè уште трае и мислам на заложниците сè уште во Газа. Не смееме да ги заборавиме.
Чудната работа е што не сакав да одам на фестивалот. За тоа се решив во последен момент. Матан доби билети и отидовме со пријател, но имав чувство дека нешто не е во ред кога тргнавме во петокот попладне.
Роми беше толку тивка, таа обично е бучна трчајќи си играјќи си со своите играчки, но тој ден беше мирна, а јас сум сигурна дека сега знаеше дека нешто страшно ќе се случи“.
По пристигнувањето на местото на фестивалот во Реим, на само 2,5 километри од границата со Газа, Влада, Матан и нејзината пријателка Маи поставија камп и ја поминаа вечерта разговарајќи, шанса да се одморат од напорната недела запланирање на свадба.
Влада рече: „Се сеќавам дека атмосферата беше многу чудна, луѓето се забавуваа и танцуваа, но за мене немаше енергија, а јас не танцував наоколу колку што обично правам кога одам на овие фестивали. Дојде околу 3 часот по полноќ и легнав на душекот да спијам.
Тогаш мислев дека е чудно да се има фестивал толку блиску до границата со Газа и одвреме-навреме да доаѓаат ракети, но мислев дека организаторите мора да мислат дека е безбедно или нема да го одржат“.
Но, тоа не требаше да биде случај. Сонот на Влада ненадејно бил прекинат во 6,30 часот кога ја разбудила апликацијата за аларм за воздушен напад на нејзиниот телефон.
Таа рече: „Ги барав Матан и Маи и веднаш слушнав пукање. Беше гласно и многу блиску до нас. Неколку секунди не знаев што се случува, а потоа Матан само врескаше дека треба да трчаме по автомобилот.
„Почнаа да пристигнуваат проектили, а местото едноставно полуде, најавувачот рече сите да се евакуираат, а луѓето само почнаа да трчаат по своите автомобили.
Мислам дека на почетокот луѓето мислеа дека тоа е само еден од оние рутински ракетни напади од Газа и дури подоцна кога ги погледнавме нашите телефони сфативме дека тоа е вистинска инвазија и овие терористи сакаа да не убијат.
Но, не разбирам зошто, дури и сега, тоа беше само музички фестивал, беше мирно, луѓето играа и дојдоа и убиваа луѓе, некои мои пријатели, и за што?“
Влада рече: „Сите свиреа од автомобилите, јас бев на совозачкото место, а Матан возеше, Маи беше во задниот дел, а потоа видовме човек пред нас облечен во воена униформа.
Мислевме дека е израелски војник и дека ќе бидеме во ред, потоа излезе еден дечко неколку автомобили напред и војникот, за кој знам дека сега е терорист, го застрела.
Сите се наведнавме, а куршумите почнаа да ги погодуваат автомобилите околу нас, но, не знам како, се чинеше дека не бевме погодени, а Матан успеа да нѐ врати назад за да се обиде да излезе од другата страна.
Беше хаос, насекаде имаше напуштени автомобили и успеавме да стигнеме до засолниште покрај патот, каде полицаецот врескаше кон нас да продолжиме да возиме на исток ако сакаме да останеме живи.
Матан продолжи да вози, но не стигнавме далеку, а потоа видовме терористи на автомобили, мотори и камиони како тргнаа кон нас со пукање, па се обидовме да го поминеме полето, но се заглавивме, па сите излеговме и тргнавме, трчавме за нашите животи“.
Трепкајќи ги солзите, Влада додаде: „Овде се разделив од Матан и не знаев каде е тој.
„Почнав да трчам со Маи и стигнавме до некои дрвја и двајцата плачевме.
Не знаевме што да правиме или каде да одиме и сè што можев да помислам беше Роми. Постојано го гледав нејзиното лице и реков дека некој мора да преживее за неа.
„Значи, јас и Маи почнавме повторно да трчаме, и тогаш на видеото ме гледате како влегувам во автомобилот на мојот ангел, човек наречен Јосеф Бен Аву, тој застана и ни рече да влеземе и ние влеговме, а цело време се пукаше. Бевме осуммина во автомобилот, тоа беше ‘киа пиканто’ и сите бевме еден врз друг. Му се јавив на Матан и му кажав дека сум добро, а тој рече дека и тој бил собран и дека е безбеден.
Влада и Маи на крајот стигнаа до безбедносната армиска база во Цеелим, додека Матан отиде во една оддалечена 20 минути кај Орим.
Таа рече: „Целата работа траеше три часа, но помина толку брзо. Најдолгиот дел чекаше во базата пред да ме земат и да одам дома и да ја видам Роми, а јас ја прегрнав со најголемата прегратка досега“.
Сликата на Влада која бега за живот го обиколи светот.
Минатиот месец локалната уметница Карен Миск ја откри сликата што го овековечи моментот, со наслов „Феникс“.
