Бидејќи има кој да се грижи за бебето –
нахрането, гушнато и дадена сета љубов на светот –
не само од мајката, туку и од нејзиниот партнер, бабите и дедовците, браќата и сестрите, братучедите и пријателите.
Но, мајката
може да има празнини во нејзиниот ум поради недостиг на сон,
може да се однесува механички во движењата додека заздравува,
може да се чувствува повеќе како неуредна отколку како мајка,
може да седи во креветот, да плаче, да се чувствува преоптоварена,
може да е преполна со вина затоа што во нејзиниот ум не е доволно добра
и може да крвави, да се мачи од болка, да е потечена и емотивна.
А мајката е целиот свет на тоа бебе и треба да биде видена за да не исчезне во таа постпородилна магла.
Затоа, држете ја мајката, а не бебето.
Мајката се согласува дека нејзиното бебе е поважно.
Но, ја боли, таа страда, додека таа е личноста зад бебето,
во заднина, правејќи ги сите работи:
хранејќи го бебето во секое време,
гушкајќи го за да го утеши новороденчето што плаче.
Таа му е сè на своето бебе.
Затоа, на мајката ѝ треба вашата љубов.
И мајката ќе се сеќава кој ја држел.
Затоа, наместо: „Доаѓам да го видам бебето“, обидете се да кажете: „Доаѓам да те видам тебе и да го запознаам бебето“.
Затоа што на мајката ѝ е повеќе потребно некој да се грижи за неа.